Saat Kulesinde Yakalanan Kadın | Prag, 2014

Kuleye çıkmak için sıradayım, önümde arkamda bir kalabalık...her yerden, farklı bir dilde, konuşmalar.. Sıra, ağır adımlarla da olsa ilerliyor..önümdeki sıra azalıyor, arkamdaki çoğalıyor..o esnada, birinin yüksek sesli gülüşünden arkama dönüp bakıyorum... dişleri bembeyaz, gülüşünden yanakları tatlı bir hal olmuş, saçlarının ancak ucunu gördüğüm bir kadın. Tam o sırada; Hemen arkamdaki işaret ediyor sıra ilerledi devam et önüne diye... Bir resim yaparken, yeteneğinizle doğru orantılı halde, hayal ettiğiniz her şeyi o tuvale çizebilir, resmedebilirsiniz. Ve olay tamamdır. Ama gerçek anların fotoğrafçısıysanız, hayal ettiğiniz şeyin, karşınıza bir av gibi çıkmasını dilersiniz. Avcı, avını her zaman koklar...avcıdan kaçan ise, avcının şakası olmadığını bilir. Sıra bitti, merdivenler çıkıldı, tepedeyim.. Derin bi nefes aldım, kulenin o dar geçiş yerinde, sırtımı tarihi dokuya doğru dayadım, binanın taş kıvrımlarını hissettiğim noktaya kadar geri ittim kendimi..geniş bir açıdayım. aşağıda birbirine paralel sokaklarıyla eski kent meydanı bölgesi. Kadrajımı belirledim. Ahhh diyorumm, Prag’ın bu güzel saat kulesine biraz sonra, aşağıdan yukarıya kim çıkacak, kim geçecek önümden. Aynı hayvana defalarca kurşun sıkılmaz, bu öldürmenin marifetsiz, kimilerine göre de hiç hoş karşılanmayan bir şeklidir. Biliyorum ki, deklanşöre çok basmayacağım...tam konsantrasyon için, artık tek gözümü kapatıyorum. Kirpiklerim vizöre değiyor, nefesim çok sessiz. Rüzgarını hissediyorum, işte şapkalı kadın bu..